Grad ZrenjaninRepublika Srbija
Skupštinagrada ZrenjaninaTri decenije od učešća Zrenjanina u "Igrama bez granica"
Devetnaestog septembra navršiće se tačno tri decenije od učešća ekipe Zrenjanina u finalu jednog od najpopularnijih i najgledanijih evrovizijskih takmičenja svih vremena – "Igrama bez granica". U francuskom gradu Bordou, 19. septembra 1979. godine, Zrenjaninci su osvojili drugo mesto i u svoj grad doneli "Srebrnu antenu Evrovizije", priznanje kojim su tada nagrađivane najuspešnije ekipe. Za učešće Zrenjanina u ovoj manifestaciji, i uopšte za "Igre bez granica", u tadašnjoj Jugoslaviji vladalo je nezapamćeno interesovanje. Bilo je to nešto više i značajnije od igara, za koje su se naši odabrani takmičari, poznati zrenjaninski sportisti, pripremali nekoliko meseci s velikim entuzijazmom, na improvizovanom poligonu na gradskom bazenu. Ekipu je predvodio kapiten Vojislav Tabački, nekada rvački reprezentativac, sada pomoćnik ministra za sport i omladinu u Vladi Republike Srbije, a u sastavu su bili rukometaši, plivači, džudisti, košarkašice....Vesna Stojanović, Ljiljana Dejanović, Snežana Knežević, Vesna Konstantinov, Ljubica Žarković, Verica Đurić, Iboja Šereš, Lidija Pakai, Đerđ Štefković, Mirko Vasiljević, Nenad Šukić, Darko Nišavić, Đuro Lukić, Stevan Tot, Borislav Cvejić, Branko Maljković, Branislav Lalić, Mile Dragić, Branislav Kostić i Milan Delić pripremali su se i nastupali predvođeni trenerom i priznatim plivačkim stručnjakom Milošem Popovim.
Igre su bile i zabavne i zahtevne, u posebnom ambijentu i s kostimiranim takmičarima, a sve je bilo podređeno televizijskom doživljaju za desetine miliona gledalaca širom kontinenta. U prvom nastupu, 13. juna 1979. godine, Zrenjanin je u francuskom gradu Sen Godenu izašao na megdan ekipama iz Beringena (Belgija), Meriga (Nemačka), Henlija (Velika Britanija), Aoste (Italija), Aveira (Portugal), Romona (Švajcarska) i domaćina, Sen Godena. Koliko je interesovanje vladalo u Zrenjaninu za ovaj nastup govori i, sada šaljiv, podatak da su u gradskim prodavnicama rasprodati gotovo svi kolor-televizori. Za one mlađe, radi se o vremenu kada je kolor-televizija kod nas tek u povoju, a broj tv prijemnika u boji skroman. Suvišno je i govoriti da je, u vreme emitovanja emisije, grad potpuno opusteo. Bukvalno ceo Zrenjanin smestio se pred male ekrane...
Dobre pripreme donele su Zrenjanincima ubedljivu pobedu u ovom nastupu i 53 osvojena boda, koliko te godine nije uspela da osvoji ni jedna jugoslovenska ekipa (a pokušali su, po tada neizbežnom "republičkom ključu", još Tetovo, Donji Milanovac, Bar, Beograd, Karlovac, Banja Luka i Nova Gorica). Ovaj rezultat omogućio je našem gradu da učestvuje u finalnoj emisiji, protiv najboljih nacionalnih ekipa te sezone – Lirda (Belgija), Bar le Dika (Francuska), Bona (Nemačka), Berija (Velika Britanija), Kjođe (Italija), Brage (Portugal) i Askone (Švajcarska). Prvo mesto osvojili su Francuzi sa 50 bodova, drugi je bio Zrenjanin sa 43, a treći Lird, sa 40 bodova.
Doček Zrenjaninaca iz Sen Godena, nakon prve pobede, bio je euforičan. Na Trgu slobode okupilo se više od 5.000 građana, svirali su tamburaši, a naše takmičare, s visoko uzdignutim maskotom, čuvenim "lalom" (koji je i "učestvovao" u igrama, kao "džoker" za osvajanje dvostrukih poena), pripadnici milicije su obezbeđivali na putu do Gradske bašte, gde se proslavljalo do zore. Takmičare su u Francuskoj pratili i funkcioneri Skupštine opštine, na čelu s tadašnjim predsednikom, nedavno preminulim Ljubomirom Gećinom. Običaj je tada bio da se, uz ekipe, okupe i gradski čelnici, za koje je grad domaćin priređivao posebne prijeme. Održan je i defile ulicama Sen Godena, a našu ekipu neumorno su pratili tamburaši – "Zrenjaninski jarani".
"Igre bez granica" održavale su se od 1965-1999. godine, osim u periodu od 1983-1987. Predstavnici Jugoslavije učestvovali su tokom šest sezona – u kontinuitetu od 1978-1982. godine i potom još jednom, 1990. godine, kada je domaćin u našoj zemlji bila Vrnjačka Banja. Jugoslavija je bila jedini učesnik iz tadašnjeg, tzv. "istočnog", socijalističkog bloka evropskih zemalja, što je bio još jedan od dokaza naše otvorenosti prema svetu, ali i relativno visokog ekonomskog standarda koji je omogućavao organizaciju ovakvog takmičenja.
Zrenjaninska "Srebrna antena Evrovizije", vicešampionski evropski trofej zaslužen pre ravno trideset godina, danas se čuva u spomen-sobi Narodnog muzeja posvećenoj sportu i sportskim dostignućima. Rekli bismo, na pravom mestu. Jer, sve što su naši momci i devojke tada prikazali Evropi, može se slobodno svrstati u sportski nastup, ne samo po učešću sportista i pripremama koje su imali, već i po tome što su "Igre bez granica" kod nas najviše i prihvaćene kao nadmetanje u spretnosti, snazi i brzini, dakle, kao sportsko.
Na kraju, osvrćući se na to daleko bezbrižnije i vreme u kom se lagodnije živelo, nemoguće je govoriti o "Igrama bez granica" a ne pomenuti još jedan njihov "zaštitni znak" – čuveni sudijski par Gvido Pankaldi - Đenaro Olivieri, simpatične Italijane iz Švajcarske koji su delili pravdu na "Igrama" tokom pune dve decenije. Đenaro Olivieri preminuo je februara ove godine, u 87. godini, dok ostareli Pankaldi živi povučeno u Švajcarskoj. Njihovi pojedini "nastupi" na takmičenjima mogu se, u video-zapisima, pronaći na mnogim web-sajtovima, a najkompletniji sajt posvećen celokupnoj istoriji "Igara bez granica", doduše na italijanskom jeziku, nalazi se na adresi www.giochisenzafrontiere.net.
